امسال در حالی سال تولید ملی، حمایت از کار و سرمایه ملی نامگذاری شد، که شاید بتوان آن را یکی از مهمترین موضوعات اصلی کشور دانشت و در واقع به نظر می رسد باید ریشه اقتصاد بیمار کشور را به همین موضوع مرتبط بدانیم.
وقتی به پیام های نوروزی امام خامنه ای در سالهای گذشته نگاه می کنیم، متوجه می شویم که دغدغه اصلی ایشان همواره بر اقتصاد، وضعیت معیشتی مردم، دوری از اسراف و تجمل گرایی بوده است.
حال اگر کمی صادقانه به زندگی خود نگاه کنیم و متوجه خواهیم شد که متاسفانه همه ما کم و بیش درگیر یکی از مسائل هستیم. چشم و هم چشمی، اسراف، نداشتن الگوی مصرف، عدم احترام به طبیعت و قدر ندانستن نعمت ها و موهبت های طبیعی که داریم، همه و همه نشان می دهد که آن طور که باید و شاید پیام های امام خود را درک نکرده ایم و در جهت تحقق آنها گامهای اساسی را برنداشته ایم.

هر سال ایشان در پیام نوروزی خود، گوشه ای از عیب ها و کژی های ما را گوشزد کرده اند، ولی به نظر می رسد هیچگاه عزم جدی در رفع این عیوب نبوده است. البته نباید خدمات و کارهای مسئولین در جهت تحقق این شعارها نادیده گرفت، اما باید قبول کرد که هیچوقت این تلاش ها کافی نبوده است. نمی توان همه این ضعف ها را به دولت و مسئولین مرتبط دانست، چرا که من معتقدم نقش مردم خیلی بیشتر از مسئولین است.
در این سال که با نام تولید ملی، حمایت از کار و سرمایه داخلی نام گذاری شده است، بیشترین وظیفه در دوش مردم است؛ چرا که اگر مسئولین و نهادهای زیرربط نیز تمام تلاش خود را برای تحقق این شعار انجام دهند، تا زمانی که ما به واسطه چشم و همچشمی به دنبال اجناس و پوشاک مارک دار هستیم، نمی توان حمایت جدی و مثمر ثمری را از دولت برای تحقق این شعارها بکنیم.
بهتر است قطب نمای حرکت خود را در راستای فرمایشات ایشان تنظیم کنیم، تا با افراط و تفریط از این مسیر خارج نشویم.